Saturday, November 28, 2009

Ruling through manipulation and provocation: the unwritten history of Turkey




ORHAN KEMAL CENGİZ
o.cengiz@todayszaman.com
Columnists
Ruling through manipulation and provocation: the unwritten history of Turkey
The last 100 years in Turkey have been a history of provocations and manipulations. We have seen the same film again and again. These manipulations and provocations were carried out for different purposes.

One of the target groups was non-Muslims and people were provoked against this group in order to scare them away. These tactics were extremely successful; as a result of them, Turkey lost most of its non-Muslims. Look at the events of Sept. 6-7, 1955. Suddenly, “some news” began to be distributed through the local media claiming that Atatürk’s house in Selanik (Thessalonica), Greece, was bombed. We now know that the person who threw an explosive into the garden of Atatürk’s house was an employee of the Turkish intelligence service. Following this provocative news, a barbaric move targeting non-Muslims in İstanbul was carried out. It was so successful that thousands upon thousands of Christians and Jews left Turkey immediately after this incident. Another category of provocation is to incite two different groups against each other. Alevis and Sunnis were pitted against each other on many different occasions. Before 1980, Alevis were massacred in Kahramanmaraş and Çorum. Ultranationalists were actively involved in these massacres. When you look at the details, it is so obvious that these two massacres were carefully planned and orchestrated. A secret hand was paving the way for the 1980 coup.The third category is the assassination of some intellectuals and prominent figures. These were also done for different purposes. On some occasions, these people were killed to provoke the group they were affiliated with against another group. I believe some ultra-secularist figures were killed just for this particular purpose. Sometimes the target was a person who began to criticize the system. Some high-level bureaucrats, soldiers and politicians lost their lives in suspicious accidents one after another.For foreigners, it is quite difficult to believe that so much manipulation and so many conspiracies could be carried out in a society. But this is our reality. Some elements were vital in creating this atmosphere. One was the media. In Turkey, the media played a dubious role. On the one hand, it turned a blind eye to the apparent illegal acts of the state. The western part of Turkey could never know what happened to Kurds in the eastern part of Turkey, for example. The other role of the media was to play an active role in the provocations and campaigns of manipulation. I already gave you an example above and you will read another example below. Another factor in the creation of this atmosphere has been the absolute impunity of the perpetrators of the crimes. The judiciary always turns a blind eye when they sense that a deep state element has somehow been involved in the “incident” concerned. The human factor was also extremely important. The Turkish society, for several reasons -- lack of self criticism, ignorance of past events, ignorance of the real dynamics of the system and so on -- has always been utilized in order to provoke different segments of this society.If you have all these factors and if you have some deep state elements within the state which are doggedly determined to rule the country, manipulation and provocation become a part of your life.Below you will read my analysis of some provocations and attacks targeting Christians in Turkey. It was published in the Zaman daily on Nov. 22. And it has been kindly translated into English by the Today’s Zaman staff. I guess you already read about the “Cage plan” in which non-Muslims were targeted for assassinations and attacks. In the paragraphs below I am trying to travel back to look at today’s incidents.Since we continually forget, since we bury ourselves only in our own troubles, since we imagine ourselves as the most precious object in the museum of victimization, since we easily grow hostile towards “others” and since we are easily “manipulated,” such targeting of “the other” happens. Between 2004 and 2005, there was a sudden and large hunt for missionaries in Turkey. The circulating argument was that missionaries had infiltrated every part of the country and that we were losing our country and nation. Certain media organizations, particularly the Doğan group, started an active “fight” against missionary activities. The Ankara Chamber of Commerce (ATO) prepared and distributed a series of “reports” on missionary activities in Turkey. Later, its president, Sinan Aygün, was indicted in the Ergenekon trial, but no one paid any attention to the active campaign his organization was conducting. No one focused on “Misyonerler Arasında Altı Ay” (Six Months Among Missionaries), a book written by Ergün Poyraz, another Ergenekon defendant, which was written before his books “Musa’nın Gülü” (The Rose of Moses) and “Musa’nın Çocukları” (The Children of Moses) -- which portrayed Recep Tayyip Erdoğan and Abdullah Gül as part of an international Jewish conspiracy -- although “Misyonerler Arasında Altı Ay” was a precursor to subsequent media attacks against missionaries. When Sevgi Erenerol, the press officer of the Turkish Orthodox Church, an important meeting place for Ergenekon members, gave seminars on missionary activities to the members of the National Security Council (MGK), this went unnoticed. When Kemal Kerinçsiz, who is now in jail on charges of being an Ergenekon member, brought legal actions against missionaries, this was not much discussed. Why do you think Ergenekon was so interested in the missionary activities? How can you turn the religious Muslims of this country into nationalists? Missionaries were a perfect tool for this goal. Missionary scapegoats were turned into tools of manipulation for Ergenekon.Organizations of lumpen youthIn my opinion, this intensive anti-Christian campaign was intended to also lay the groundwork for the moves that would follow. The murder of priest Andrea Santoro, the assassination of Hrant Dink and the killing of the missionaries in Malatya... Place Ergenekon’s “lumpen youth organization” concept side-by-side with the “suspected killer” profile in these murders; all of these murders were committed by the same “killer type”: ultranationalist, very young, dispossessed and connected to the deep state ... With these murders, the pro-Committee of Union and Progress (İttihat ve Terrakki) Ergenekon wanted to hit a triple target. First, it wanted to give a “strong” message to the non-Muslims in Turkey, which is an extension of the İttihat mentality’s policy of the “de-Christianization of Turkey.” Second, it wanted to tell the world and the “secularist” groups in Turkey that Christians were being killed because there was an “Islamist” party in power. Third, it wanted to seriously block Turkey’s European Union process. Of course, here, we speak by looking at the results. In my opinion, the original plan was much bloodier and provided for many more murders; several developments foiled these plans. Other “missionary” murders that were to be committed by the killers with the “same profile” in Samsun, Antalya and Diyarbakır according to these plans had been quietly foiled thanks to successful police operations. Another important development that further thwarted these plans was that unlike the murder of Santoro, the cases launched in connection with the killing of missionaries in Malatya and the murder of Dink were closely monitored by lawyers who are human rights advocates. The recently discovered action plan called “Cage” refers to the murder of Santoro, Dink and the missionaries in Malatya as “operations.” The cage plan demanded that these “operations” be conducted in a more systematic and planned manner. They want to re-market the “black propaganda” that “Muslims” kill Christians. As I have noted many times in this column, Ergenekon is not an organization involved only in coup attempts. One of its feet is in Cyprus and the other is in Azerbaijan. One of its hands is JİTEM and the other is the Special Warfare Department. They organize conspiracies against the Gülen movement on the one hand and they slaughter Christians on the other. We will continue to live in the “cage” as long as we fail to see the whole picture and realize the injustices being committed against others and ensure that those in charge are called to account. As Ahmet Altan concisely put it: “If you cannot tear down the walls in your minds, if you don’t become friends with each other and if you don’t combine forces, you will continue to be targets. If we will be free, we will be free together. If we will remain prisoners, we will do so together.” Come and let us tear down this cage together.
27 November 2009, Friday

Thursday, November 19, 2009

Επικίνδυνη σιωπή για την ασφάλεια


Του Φοίβου Κλόκκαρη
Αντιστράτηγος ε.α.

Πολλά τα μειονεκτήματα από τυχόν αποστρατιωτικοποίηση του κυπριακού κράτους


Στο πολιτικό σκηνικό παρατηρείται μια έντονη ανησυχία και αντίθεση, από μέρος του πολιτικού κόσμου και του λαού, στις θέσεις που υποστηρίζονται από την πλευρά μας στις συνομιλίες για τη λύση του Κυπριακού, στα θέματα της διακυβέρνησης, το περιουσιακό και τους έποικους.

Στο θέμα της ασφάλειας, που επηρεάζει όλα τα άλλα κεφάλαια, παρατηρείται ανησυχητική σιωπή. Αν συμφωνηθούν τα άλλα κεφάλαια, αλλά δεν εξασφαλισθεί ένα βιώσιμο σύστημα ασφάλειας, τότε το οικοδόμημα θα καταρρεύσει όπως κατέρρευσε εκείνο της Ζυρίχης, όπως θα κατέρρεε εκείνο του Σχεδίου Ανάν, αν υιοθετείτο, γιατί το υπόβαθρο ασφάλειας ήταν σαθρό.

Με βάση τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν, η πλευρά μας επιδιώκει κατάργηση του συστήματος ασφαλείας του 1960 (Συνθήκες Εγγυήσεως και Συμμαχίας) και αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου, περιλαμβανομένου του κυπριακού κράτους. Η αποστρατιωτικοποίηση του κυπριακού κράτος, που υποστηρίζεται και από την Τουρκία και τη Βρετανία, θα δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα ασφάλειας και επιβίωσης για τον Ελληνισμό της Κύπρου. Είναι τόσα πολλά τα μειονεκτήματα, που δημιουργείται εύλογα η απορία πόσο σοβαρά μελετήθηκαν από την πλευρά μας, η γεωπολιτική διάσταση του θέματος, η δυνατότητα άσκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων του κυπριακού κράτους στην ξηρά, στη θάλασσα και στον αέρα, η αντιμετώπιση απειλών, η συμμετοχή του στην ΚΕΠΠΑ και οι κίνδυνοι για την ασφάλεια των Ελλήνων της Κύπρου.

Μερικές μόνο επισημάνσεις μπορούν να καταδείξουν το μέγεθος του προβλήματος και τη λανθασμένη εκτίμηση της πλευράς μας, αφού η Κύπρος θα είναι:

1. Το μοναδικό κράτος της ΕΕ, που δεν θα έχει ένοπλες δυνάμεις (όταν ακόμα και η Μάλτα έχει) και δεν θα μπορεί να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που τέθηκαν στη Συνθήκη της Λισσαβόνας, που τίθεται σε εφαρμογή την 1η Ιανουαρίου 2010.

2. Το μοναδικό κράτος-μέλος του ΟΗΕ, που θα στερηθεί το δικαίωμα της αυτοάμυνας, που κατοχυρώνεται από το άρθρο 51 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ.

3. Μια ανοχύρωτη πολιτεία πλησίον των ακτών της Τουρκίας, η οποία αποδεδειγμένα έχει επεκτατικές βλέψεις σε βάρος της, τις υλοποιεί συστηματικά και αδίστακτα και επιδιώκει την ολοκλήρωσή τους, με λύση του Κυπριακού, που θα θέτει το νησί υπό την πλήρη κηδεμονία και τον έλεγχό της, με ανατροπή της πληθυσμιακής υπεροχής του ελληνικού στοιχείου.

4. Ένα ασπόνδυλο κράτος, που δεν θα έχει τη δυνατότητα να ασκεί πλήρη εξουσία στην επικράτειά του, σε ένα από τα στρατηγικότερα σημεία του πλανήτη, έρμαιο στη βουλιμία των ξένων δυνάμεων και της Τουρκίας.

Είναι αναγκαίο όπως ο πολιτικός κόσμος και άλλα οργανωμένα σύνολα ασκήσουν την επιρροή τους, για αναθεώρηση και απόσυρση της θέσης μας για πλήρη αποστρατιωτικοποίηση του κυπριακού κράτους. Το επιβάλλει η πείρα του παρελθόντος, τα τραυματικά βιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία, οι ξεριζωμένοι πρόσφυγές μας, η κατοχή, ο εποικισμός, η εξόντωση των εγκλωβισμένων μας, η καταστροφή της θρησκευτικής και πολιτιστικής κληρονομιάς μας και η στοχοθεσία της Τουρκίας για την Κύπρο, που επιβεβαιώνεται περιοδικά από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας (τελευταία απόφαση την 1η Ιουλίου 2009). Δεν θα πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις ποια θα είναι η τύχη μιας αφοπλισμένης Κύπρου, στους κόλπους της Τουρκίας.

Το ερώτημα που τίθεται δεν είναι γιατί η πανίσχυρη στρατιωτικά Τουρκία επιζητεί την αποστρατιωτικοποίηση του μικρού κράτους μας. Το βασανιστικό ερώτημα που τίθεται είναι, γιατί το επιζητούμε εμείς. Στο επιχείρημα τι μπορούμε να κάνουμε έναντι της πανίσχυρης Τουρκίας, η απάντηση είναι ότι οι ισχυροί δεν σέβονται τις ανοχύρωτες πολιτείες και υπολογίζουν μόνο το κόστος που μπορεί να τους επιφέρει ο αντίπαλος, όσο μικρός και αν είναι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλες οι χώρες έχουν ένοπλες δυνάμεις και όχι μόνο οι ισχυρές όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία.

Στο επιχείρημα ότι «σε μια λύση η Τουρκία δεν θα είναι αντίπαλος», την απάντηση δίνει η γνώση της αμετακίνητης στοχοθεσίας της Τουρκίας για την Κύπρο:

Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος», σημειώνει ότι η Τουρκία πρέπει να έχει ρόλο στην Κύπρο, λόγω της στρατηγικής θέσης της, ακόμα και στην περίπτωση που δεν θα είχε ζήσει κανένας Τούρκος στο νησί (σελ. 179).

Η σιωπή που παρατηρείται από τον πολιτικό κόσμο και τα οργανωμένα σύνολα στο θέμα της αποστρατιωτικοποίησης πρέπει να διακοπεί και να υπάρξει ανάλογη αντίδραση με στόχο την αναθεώρηση της θέσης μας. Αν δεν το πράξουμε, θα οδηγηθούμε σε λύση με σαθρό υπόβαθρο ασφάλειας, όπου ο Ελληνισμός της Κύπρου θα τηρείται σε κατάσταση «σιωπής των αμνών» σε αναμονή αφανισμού του.


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Πέμπτη, 19 Νοεμβρίου 2009

Wednesday, November 18, 2009

ΠΩΣ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ;

Μάθημα Ιστορίας
ΑΚΡΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ!!!

Όσοι γνωρίζουν τουρκικά ή έχουν επαφές με τούρκους, ας τους ενημερώσουν!...
Να τους κάνουν επίσης γνωστό ότι, ενώ μας αποκαλούν Γιουνάνηδες (δηλαδή, Ίωνες) εξακολουθούν να κατέχουν την Ιωνία!!!!!


ΠΩΣ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ;

Αν δεν ξέρετε, ορίστε η απάντηση:
Η Τούρκικη σημαία, και το αντίστοιχο "εθνικό σύμβολο" των Τούρκων, προέρχεται από ένα σύμβολο του Βυζαντίου, αλλά της αρχαιοελληνικής πόλης Βυζάντιον, που υπήρχε στην θέση της Κωνσταντινούπολης.
Αυτό το σήμα, που είναι πανάρχαιο και απαντάται ως λατρευτικό σύμβολο της θεάς Εκάβης, έγινε σύμβολο της πόλης του Βυζαντίου όταν ο Φίλιππος, πατέρας του Μεγαλέξανδρου, προσπάθησε να καταλάβει αυτή την πόλη, και μια νύχτα με συννεφιά, έστειλε πολεμιστές (σαν καταδρομική επιχείρηση) να περάσουν τα τείχη, για να αλώσουν την πόλη.
Ξαφνικά, εμφανίστηκε το φεγγάρι, οι εισβολείς έγιναν αντιληπτοί, και αποκρούστηκε η επίθεση.... Από τότε, και επειδή θεωρήθηκε ως θεϊκή βοήθεια προς την πόλη, έγινε σύμβολο της πόλης του Βυζαντίου.
Από εκεί έμεινε ως σύμβολο παραδοσιακά και στην Κωνσταντινούπολη, το βρήκε και ο Μωχάμεντ ο πορθητής (και οι επόμενοί του), και όπως χρησιμοποίησε τα πάντα που βρήκε από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, για να δώσει αυτοκρατορική χροιά στην πλιατσικολογική Οθωμανική κατάκτηση, το έκανε ένα σύμβολο της Οθωμανικής κυριαρχίας, και έτσι έμεινε ως μουσουλμανικό σύμβολο....
Η διπλανή φωτογραφία είναι από ένα κέρμα των Βυζαντίων και αν θα προσέξετε, το γράφει: ΒΥΖΑΝΤΙΩΝ
Αν ξέραμε την ιστορία μας, τουλάχιστον δεν θα ανεχόμασταν τα σημερινά ξεφτιλίκια...
Θα είχαμε τις απαιτούμενες απαντήσεις για όλες αυτά που μας σερβίρουν καθημερινά...

Αξίζει να το διαδώσετε!!!!!!!!!!!