11/08/2009 | ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΧΡΙΣΤΟΥΔΗ
Η Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα, 11 Αυγούστου, όπως κάθε χρόνο, τη μνήμη του Κυπρίου Αγίου και θαυματουργού Αγίου Σπυρίδωνος.
Όπως γράφει το τυπικό της Εκκλησίας μας, «ποιεί ανάμνησιν του εν Κερκύρα υπερφυούς κατά των Αγαρηνών (Τούρκων) θαύματος του εν Αγίους Πατρός ημών Σπυρίδωνος του θαυματουργού».
Τι ακριβώς συνέβη αυτή την ημέρα στην Κέρκυρα και γιατί η Εκκλησία μας αναφέρει το γεγονός αυτό, είναι κάτι που πρέπει να δούμε. Άσκοπα και χωρίς ωφέλιμο σκοπό η Εκκλησία μας δεν το αναφέρει και πολύ περισσότερο δεν το προβάλλει.
Η Τουρκία, η τότε δηλαδή Οθωμανική Αυτοκρατορία, ήταν μια φοβερή, τρομερή δύναμη. Πανίσχυρη. Μια μεγάλη υπερδύναμη της τότε εποχής. Ο πολεμικός της στόλος κυριαρχούσε σ' όλη τη Μεσόγειο Θάλασσα. Τίποτε δεν μπορούσε να σταθεί μπροστά στον πανίσχυρον αυτό στόλο.
Το πρωί λοιπόν της 24ης Ιουνίου του 1716, ο Σουλτάνος δίνει διαταγές στον στρατηγό του Καπουδάν Χαντζιά Πασά να πάει να καταλάβει όλα τα Επτάνησα, αρχίζοντας από την Κέρκυρα.
Έτσι με 50.000 αττίλες, οι Τούρκοι πολιορκούν την Κέρκυρα. Η πολιορκία, φοβερή, αιματηρή, άνιση. Συνεχίζεται για 50 ολόκληρες μέρες. Οι Τούρκοι λυσσομανούν. Αγριεύουν. Ανυπομονούν. Θέλουν να τελειώσουν μ' αυτή την επιχείρηση. Να κυριεύσουν το όμορφο αυτό νησί, το στολίδι της Μεσογείου. Καλούν τους ηρωικούς και ανυποχώρητους υπερασπιστές της πόλεως να παραδοθούν για να σωθούν. Να μη σκοτωθούν όλοι τους. Η άνιση μάχη άρχισε για καλά, το αίμα σαν ποταμός ρέει. Πολλά τα θύματα. Συνέχει τους πάντες ο φόβος και η αγωνία. Όμως, η πίστη και η ελπίδα στον Θεό δεν τους εγκαταλείπει. Η πίστη στο θαύμα του πολιούχου Αγίου τους, στο θαυματουργό Άγιο Σπυρίδωνα, δεν τους εγκαταλείπει. Πιστεύουν στο δίκαιο του αγώνα τους. Δεν κάμπτονται. Δεν συμβιβάζονται. Δεν τους τρομάζει η αριθμητική υπεροχή του εχθρού και η συντριπτική υπεροπλία του. Έχουν κατά νούν, δεν ξεχνούν την υπόσχεση του Θεού: «έως θανάτου αγώνισαι περί της αληθείας και Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου». (Σ.Σ. 4,28). Προσεύχεται όλος ο λαός θερμά στον Άγιο Σπυρίδωνα και τον παρακαλεί να μεσιτεύσει στον Παντοδύναμο Θεό να τους σώσει. Γέροι, γυναίκες, παιδιά, όσοι δεν μπορούσαν να πολεμήσουν καταφεύγουν στον ιερό ναό του Αγίου Σπυρίδωνα και προσεύχονται θερμά να τους σώσει. Τον παρακαλούν ασταμάτητα να τους σώσει. Να σώσει το όμορφο νησί τους. Και το θαύμα έγινε. Πώς;
Στη βράση του καλοκαιριού, την νύκτα της 10ης προς την 11ην του μηνός Αυγούστου, άνοιξαν οι κρουνοί του Ουρανού. Σωστός κατακλυσμός. Κεραυνοί, αστραπές, καταιγίδες φοβερές εμαίνοντο στον ουρανό της Κέρκυρας. Δεν λέει να σταματήσει η καταρρακτώδης βροχή. Αποτέλεσμα: Αμέτρητοι Αττίλες πνίγηκαν μέσα στα χαρακώματά τους γύρω από τα τείχη της πόλεως, από τον πρωτοφανή κατακλυσμό. Τα πλοία τους τσακίζονται, θρυμματίζονται, βυθίζονται από τις φοβερές καταιγίδες. Και στα εναπομείναντα πλοία επιβιβάζονται όσοι Αττίλες επέζησαν και ντροπιασμένοι φεύγουν για την Κωνσταντινούπολη. Η Κέρκυρα σώζεται και μαζί της όλα τα Επτάνησα. Σύμπας ο λαός δοξολογεί τον Θεό. Ευχαριστεί θερμά τον Άγιο Σπυρίδωνα, που με τόσο θαυμαστό τρόπο τους έσωσε από τον αιμοσταγή Τούρκο κατακτητή. Για να βεβαιωθεί για μιαν ακόμη φορά, ότι η ελπίδα και η πίστις στον Θεό «ού καταισχύνει» (Ρωμ. 5,5) και ότι οι πάνδημες θερμές ευχές, προσευχές στον Παντοκράτορα Κύριο κάνουν πράγματι θαύματα.
Αξιοπερίεργο δε είναι ότι ποτέ δεν ξανατόλμησαν, δεν προσπάθησαν να καταλάβουν τα Επτάνησα. Αυτά δε απέβησαν καταφύγιο, κιβωτός σωτηρίας των σκλαβωμένων Ελλήνων, όταν κινδύνευε η ζωή τους στην υπόδουλη Ελλάδα και κατέφευγαν σ' αυτά για να σωθούν.
Η Εκκλησία μας, λοιπόν, «ποιεί ανάμνησιν» κάθε χρόνο των αδιάψευστων τούτων ιστορικών γεγονότων. Τα προβάλλει όχι μόνο για να παίρνουμε αφορμή για να δοξάζουμε τον Θεό για την παντοδύναμη και αγαθή πρόνοιά του, αλλά κυρίως για να αντλούμε δύναμη και θάρρος και πίστη από την παντοδύναμη χάριν Του και αγαθότητά Του, ώστε στις εκάστοτε δύσκολες δοκιμασίες και εθνικούς κινδύνους που αντιμετωπίζουμε, να μην ολιγοψυχούμε, να μην ολιγοπιστούμε, αλλά με ακράδαντη πίστη να αγωνιζόμαστε και να πιστεύουμε ότι το τέλος των εχθρών του Έθνους μας θα είναι, αργά ή γρήγορα, η βέβαιη καταστροφή τους και η συντριβή τους από την ακαταμάχητη δύναμη του Θεανθρώπου Χριστού.
Θα ερωτήσουν όμως μερικοί: Πού είναι το ενδιαφέρον του Θεού και για τη δική μας υπόθεση; Γιατί δεν επεμβαίνει να δώσει ένα τέλος στον αιμοσταγή Αττίλα, που επί 35 τώρα χρόνια βεβηλώνει και καταστρέφει τον μαρτυρικόν αυτό τόπο; Διατί σιγά και φαίνεται να αδιαφορεί, να αδρανεί;
Είναι κάπως δύσκολο, υπερβολικό, να έχει κανείς την αξίωση να κατανοεί με την ασθενή δύναμη της διάνοιάς του τις πάνσοφες σκέψεις του Θεού και βαθιές μεθόδους της Θείας Πρόνοιας.
Ο Θεός, βέβαια, είναι Πανάγαθος, Φιλάνθρωπος, όλος αγάπη για τα πλάσματά του, για τον κόσμον όλο. Είναι όμως και δίκαιος. Ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας, όλοι, λαός και πολιτική ηγεσία, αν με πάνδημες προσευχές και ικεσίες έχουμε εκζητήσει τη βοήθεια του Θεού για τη σωτηρία μας ή τη στηρίζουμε μόνο σε ανθρώπινες δυνάμεις;
Εντούτοις, ο Θεός ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο από εμάς για τον λαό του, για λύση του εθνικού μας προβλήματος. Εάν στο παρελθόν τόσο εύσπλαχνος και φιλάνθρωπος δείχθηκε στο Έθνος μας, πώς είναι δυνατόν να φανεί αδιάφορος, τώρα, στην τόσο κρίσιμη αυτή περίοδο, που διακυβεύεται το μέλλον αυτού του τόπου, η επιβίωση αυτού του λαού; Όχι. Κάθε άλλο. Ας μην ολιγοπιστούμε. Ας κύψωμε με ευλάβεια την κεφαλήν και ας ενθυμηθούμε τα όσα θαυμάσια επιτέλεσε στο παρελθόν διά την σωτηρίαν αυτού του τόπου, «που πολλούς αφέντες» άλλαζε, δεν άλλαζε καρδιά. Ας στηριζώμεθα με ακλόνητη πίστη στον Θεό με ελπίδα και εμπιστοσύνη. Ξέρει ο δίκαιος Θεός πώς και πότε να βάζει το κάθετι στη θέση του, στην ώρα του. Αν σιωπά τώρα, η σιωπή Του ασφαλώς προετοιμάζει μέγα αγαθό. Ό,τι συμβαίνει τώρα, δεν γίνεται εν αγνοία Του. Ας Τον παρακαλούμε, όσο το δυνατόν ταχύτερον να επέμβει διά την σωτηρία μας. Αλλά, αν αργεί και βραδύνει, ας μην αμφιβάλλουμε ποτέ, ότι τούτο γίνεται εν σοφία και αγαθότητι και ότι, ασφαλώς, θα αποβεί σε καλό. Όχι μόνο στη δική μας υπόθεση, αλλά του κόσμου όλου γενικά.
Η αλαζονική, η σοβινιστική Τουρκία, που κατατρύχεται με το σύνδρομο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σύντομα θα είναι παρελθόν. Θα αφανιστεί. Θα καταστραφεί εντελώς και θα σβηστεί από το χάρτη. Αιώνες, τώρα, το βεβαιώνουν οι θεόπνευστες προφητείες του Αγίου Κοσμά, του Αγίου Μεθοδίου και άλλων Αγίων. Ας δούμε τι ακριβώς λέγουν οι προφητείες τους.
Ο Άγιος Κοσμάς λέει ότι οι Τούρκοι θα φύγουν (έφυγαν το 1878), αλλά θα ξανάρθουν πάλι (ήρθαν το 1974). Στο τέλος θα τους διώξουν στην Κόκκινη Μηλιά. Από τους Τούρκους το 1/3 θα σκοτωθεί, το άλλο τρίτο θα βαπτισθεί και μονάχα το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά (Μέκκα). Ο δε Άγιος Μεθόδιος, που πέθανε το 311 μ.Χ. (εποχή που δεν υπήρχαν Τούρκοι) λέει ακριβώς τα εξής: Τους δε Ισμαηλίτες (Τούρκους) μερίσει εις τρία μέρη και την μεν πρώτην εν ρομφαία, την δε δευτέρα βαπτίσει, την τρίτην καταδουλώσεται εν τη Ανατολή. Δηλαδή, το ένα μέρος θα σκοτωθεί, το δεύτερο θα βαπτισθεί και θα γίνουν χριστιανοί και το τρίτο μέρος θα φύγει στην Ανατολή προς τα μέρη της Μέκκας.
Αυτά προλέγουν τα Προφητικά Κείμενα ειδικά για την Τουρκία. Ας προσπαθούν οι Αγγλο-αμερικανοί να κάνουν την Τουρκία φοβερή υπερδύναμη. Ας σχεδιάζουν τον αφανισμό του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας και τουρκοποίηση της Κύπρου, που είναι εμπόδιο στα άνομα σχέδιά τους διά κυριαρχία του κόσμου. Ο «λίθος» της οργής του Θεού βαρύς θα πέσει και «εφ' ον δι' αν πέση λιημήσει αυτόν».
(Λουκ. 20,18) Δηλαδή, θα πέσει πάνω στην Τουρκία και θα την σκορπίσει σαν σκόνη. Ας το βάλουμε, λοιπόν, βαθιά στο μυαλό μας, ότι τον κόσμο τον κυβερνά ο Παντοδύναμος Θεός και όχι τα κέντρα των σκοτεινών δυνάμεων. Αυτός κινεί τα νήματα της ιστορίας και οδηγεί το άρμα του κόσμου στην τροχιά Του, στο Πανάγιο θέλημά Του. Αν μερικά πράγματα επιτρέπει να συμβαίνουν, το κάνει «περί ηθικής τάξεως του κόσμου». Ας μην αμφιβάλλουμε γι' αυτό. Ας κάνουμε υπομονή. Και ο υπομείνας εις τέλος, αυτός σωθήσεται». (Ματθ. 24, 13).
